Κοιτάζω τον γιο μου και δακρύζω
Κάποιες φορές από λύπη, άλλες από μια αίσθηση ανικανότητας από μέρους μου
Ο γιος μου είναι αυτιστικός και έχει αλαλία
Όταν νιώθει στενοχώρια δεν μπορεί να το πει, όταν θέλει κάτι ή πονάει δεν μπορώ να το καταλάβω πάντα και αυτό με σκοτώνει
Τον κοιτάζω και δακρύζω
Από αγάπη γιατί είναι το παιδί μου
Από υπερηφάνεια γιατί κάθε μέρα παλεύει διπλά για πράγματα που όλοι εμείς θεωρούμε αυτονόητα
Και τα καταφέρνει
Ο αυτισμός δεν είναι αρρώστια είναι μια διαφορετική οπτική και σίγουρα δεν είναι επιλογή άρα δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν
Οι αυτιστικοί είναι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πάει να πει μίσος, κακία, ψέμα
Και τα δάκρυά μου τελικά είναι δάκρυα χαράς γιατί ο γιος μου κάθε μέρα με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος
2 Απριλίου – Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης για τον Αυτισμό