Άγιε μου Βασίλη… μας θυμάσαι;
Ναι ναι… εμείς είμαστε… μια ομάδα ανθρώπων Οι εθελοντές του φωτεινού Αστεριού που πάντα σου έχουμε εκτός από βασιλόπιτα και γάλα , εμείς καλέ που κλάψαμε τόσο πολύ στα παιδικά μας χρόνια που δεν μας έφερες εκείνα τα δώρα .
Να πιστεύουμε σε σένα όμως μάθαμε και στα θαύματα και στα ξωτικά!
Σε όλα όσα συνθέτουν ένα παραμύθι…
Αχ Άγιε Βασίλη μου…… δεν μεγαλώσαμε πολύ…
μα οι άλλοι επιμένουν πως είναι ντροπή
να σου γράφουμε μεγάλοι γράμμα… Ποιος τους ακούει…
εμείς πάντως όχι!
Τι θέλουμε;
Χμμμμμ ζόρικη ερώτηση αυτήν τώρα που αναμετριόμαστε
με τα μεγάλα θέλω και πρέπει της εποχής μας.
Τι θέλουμε…
Τι πρέπει…
Πρέπει να θέλουμε;
Θέλουμε να πρέπει;
Χωρά το πρέπει στο θέλω και μήπως τα θέλω μας
είναι πολύ μεγάλα για να υπακούν στα πρέπει;
Λοιπόν Άγιε μου ….βγάλε τα πρέπει να μην ζαλιζόμαστε
εμείς οι θνητοί. Δώσε ζωή στα θέλω μας. Οποία θέλω και αν είναι αυτά….
Κάνε τους μεγάλους να μικρύνουν για να ακούσουν τα παιδιά.
Κάνε τους μικρούς να μεγαλώσουν χωρίς να λησμονήσουν να ακούν την φωνή μέσα τους που ζητά να βάλουν χέρι στο βάζο με το γλυκό!
Κάνε τον άστεγο να βρει κρεβάτι.
Κάνε τον πεινασμένο να βρει ψωμί.
Κάνε τον χορτάτο να θυμάται τον… πεινασμένο και να του δίνει
παντεσπάνι, όχι ψίχουλα-βλέμματα συμπόνιας.
Κάνε οι μαθητές στην Ελλάδα μου να πεινούν μόνο για γνώση,
όχι για κυνηγημένα όνειρα ξενιτιάς.
Κάνε οι γονείς να μπορούν να γίνονται Αη Βασίληδες με τα
όλα τους και όχι μίζεροι… αδύνατοι… με τον φόβο της
στέρησης στο βλέμμα σαν αυτοί των πολυκαταστημάτων και
του 4ωρου με 2 ευρώ την ώρα.
Κάνε η αγάπη να είναι αληθινή και όχι του συμφέροντος…
Κάνε να γεννιέται ελπίδα και όχι φονικό από έναν νέο Ηρώδη
που σκοτώνει τα νιάτα!
Κάνε οι κουμπαράδες να γεμίζουν και να μην τους αδειάζουν μάνες
με τύψεις για να πάρουν γάλα!
Κάνε οι γειτονιές να γεμίζουν γέλια…
Κάνε τα δάση να μην καίγονται μα ερωτευμένοι… να γράφουν απλά
στα δέντρα τα αρχικά τους…
Κάνε οι θάλασσες να είναι ταξίδι μας και όχι ξενιτιά…..
Κάνε οι ουρανοί μας να είναι για να πετούν χαρταετοί και όχι ψυχές από αυτόχειρες…
Κάνε οι γιαγιάδες να λένε παραμύθια και όχι μοιρολόγια για χαμένες συντάξεις και όνειρα….
Κάνε οι παππούδες να μετρούν ρυτίδες σοφίας και όχι πόσα…χάπια γενόσημα απέμειναν….
Κάνε η βροχή να είναι ευλογία και όχι πλημμύρα…
Κάνε το δάκρυ να είναι χαράς και όχι λύπης…..
Κάνε… κάνε… θαύματα…
Κάνε μας να πιστέψουμε ξανά σε σένα.
Κάνε με να πιστέψω και εγώ που δεν μου έφερες εκείνο το δώρο
μα σε Αγαπώ.
Γιατί στην αγάπη δεν παίρνεις… δίνεις… και αφανίζεις το εγώ σου……
μέσα στον άλλον!
Άγιε μας Βασίλη… σε παρακαλούμε!
Άλλωστε μας χρωστάς ένα δώρο..
Ας είναι της ΑΓΑΠΗΣ … 💗
Οι εθελοντές του φωτεινού Αστεριού
Ελευθερίου Βενιζέλου 122 Πάτρα
