Ο κορονοϊος κάνει τις ανισότητες ορατές… γονείς και μαθητές σε απόγνωση
Δεν είναι βερμπαλισμός, δεν είναι λόγια του αέρα … Είναι ΚΡΑΥΓΗ απόγνωσης. Εμείς εδώ στο Φωτεινό Αστέρι γινόμαστε αποδέκτες μιας νοσηρής κατάστασης που μας γυρνά πολλές δεκαετίες πίσω όταν κάποια παιδιά πήγαιναν στο σχολείο με παπούτσια και κάποια άλλα ξυπόλυτα. Μόνο που τα παιδιά αυτά έρχονταν σε επαφή με το δάσκαλο και τον μαυροπίνακα. Τώρα πια και λόγω covid -19 όλα ανατράπηκαν. Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες σε εκείνα που έχουν τάμπλετ, κινητά και υπολογιστές και σε εκείνα που δεν έχουν ούτε ρεύμα στα σπίτια τους. Τέτοιες περιπτώσεις φθάνουν πολλές στο φωτεινό αστέρι, θλίψη όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι και το χειρότερο από όλα… Να ακούς τη δασκάλα να λέει απουσία αφού το μάθημα δεν παρακολουθεί. Πώς να το παρακολουθήσει από το κινητό της μητέρας των 10 κάτω από την λάμπα πετρελαίου, δίπλα στην ξυλόσομπα που με το ζόρι σιγοκαίει; Πως το παιδί να έρθει σε επαφή με τη γνώση; Που είναι το υποστηρικτικό πλαίσιο ; Που είμαστε όλοι εμείς το φως να τους δώσουμε στα σκοτάδια της θλίψης; Κανείς , πουθενά … ΣΙΩΠΗ!!! Κρίσεις, επικρίσεις –διακρίσεις η ζωή παραπαίει και το φως χάνεται από τα πρόσωπά τους γιατί έτυχε να γεννηθούν φτωχά ή ακόμα χειρότερα η ζωή λόγω συνθηκών να οδηγήσει πολλές οικογένειες στο έσχατο σκαλί της φτώχειας, Λες και φταίνε αυτά τα παιδιά για ότι γύρω τους συμβαίνει .
Ο κορονοϊός κάνει τις ανισότητες ορατές… γονείς και μαθητές σε απόγνωση
