Με την πάροδο των χρόνων θεωρούμε δεδομένη την ωρίμανση του εαυτού μας. Πιστεύουμε ακράδαντα πως ο χρόνος και οι εμπειρίες, μας μεγαλώνουν έστω και χωρίς τη θέληση μας. Ενηλικιωνόμαστε όμως;
Πόσες φορές νιώσαμε να έχουμε τις ίδιες ανάγκες και επιθυμίες που έχει ένα παιδί;
Αυτό φυσικά δεν οφείλεται στην έλλειψη σοβαρότητας αλλά στο ανικανοποίητο παιδί που κρύβεται μέσα μας. Εκείνο που αφήσαμε ξεχασμένο σε κάποια γωνιά της ψυχής μας χωρίς να ακούμε τι θέλει να μας πει. Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί της πραγματικής ευτυχίας και της ολοκλήρωσης του εαυτού μας. Αν καταφέρουμε λοιπόν να μεγαλώσουμε αυτό το παιδί τότε θα ενηλικιωθούμε κι εμείς. Ακούγοντας τα παράπονά του μαθαίνουμε να μας φροντίζουμε, δίνοντας λύσεις στα προβλήματα του, βρίσκουμε τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε στο δρόμο της ωρίμανσης. Πολλές φορές ζητάμε από τα παιδιά μας να ικανοποιήσουν επιθυμίες του δικού μας εσωτερικού παιδιού. Όμως αυτές είναι οι δικές μας ανάγκες, όχι οι δικές τους.
Επειδή γεννήσαμε ένα παιδί δε σημαίνει ότι πρέπει να ταυτιστεί μαζί μας, ή να έχει κοινά όνειρα και στάση ζωής ίδια με μας. Το παιδί μας όπως όλοι οι άνθρωποι είναι μια ξεχωριστή οντότητα. Η επιτυχία της διαπαιδαγώγησης δεν είναι η δημιουργία ενός κλώνου αλλά μιας ολοκληρωμένης ανεξάρτητης προσωπικότητας. Μεγαλώνουμε κι εμείς μαζί με τα παιδιά μας. Αν πραγματικά τα ακούμε, τα κατανοούμε και τα φροντίζουμε τότε τα βοηθάμε να πραγματοποιούν και αυτά με τη σειρά τους την ενηλικίωση του δικού τους εσωτερικού παιδιού. Έτσι λοιπόν παραδειγματιζόμαστε από εκείνα για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε και εμείς στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας.
Η ουσιαστική ενηλικίωση οδηγεί στην συναισθηματική ωρίμανση κι εκείνη με τη σειρά της στην ηρεμία, την αυτοπραγμάτωση και τη ψυχική υγεία.
Μάρθα Βασκαντήρα
Συγγραφέας
