Πολλές φορές προβληματίστηκα αν θα έπρεπε να γράψω αυτό το κείμενο ή όχι; Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα από την αρχή, ανήκω στην κατηγορία εκείνων που πιστεύουν ότι κορονοϊός σαφέστατα υπάρχει , ότι εξαιτίας του έχουν χαθεί πολλές ζωές και έχουμε χάσει τις ζωές μας και πως ο εμβολιασμός είναι η μόνη λύση σωτηρίας… Όμως παράλληλα ανήκω και στην κατηγορία εκείνων που βλέπω την μετά τον κορονοϊό ημέρα και εκείνη με τρομάζει εξίσου, άραγε η οικονομία θα ανακάμψει; Τι μας περιμένει ακόμα;
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί μου έχουν γεννηθεί εδώ και αρκετό καιρό … Όμως κάποια τηλέφωνα τις τελευταίε ημέρες με έχουν αναστατώσει και συνάμα προβληματίσει. Άνθρωποι που την προ covid-19 εποχή είχαν ένα καλό βιοτικό επίπεδο ζωής τώρα πασχίζουν για τα απολύτως απαραίτητα. Ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι σε σχολές χορού, μπαλέτα, γυμναστήρια, δασκάλες σε φροντιστήρια, εργαζόμενοι σε καταστήματα, καταστηματάρχες , βιβλιοπώλες κλπ κλπ ζουν δύσκολες καταστάσεις. Έχουμε μάθει να εργαζόμαστε θα σου πουν , όχι να ζούμε με επιδοματική πολιτική… Άσε που άλλοι δικαιούμαστε κάποια χρήματα και άλλοι λόγω κριτηρίων κλπ διαδικασιών δεν τα παίρνουμε.
Αυτές τις μέρες ήρθα αντιμέτωπη με το στοιχειό της έσχατης φτώχειας. Μητέρα μεγαλώνει μόνη της το παιδί της, προ covid -19 εργαζόταν 6 ημέρες την εβδομάδα, μετά covid-19 μειώθηκε η εργασίας στις 2 ημέρες. Επίδομα δεν δικαιούται καθώς είναι εργαζόμενη, τι να πληρώσει; Με το ζόρι στέκεται… Τροφή , ενοίκιο, ρεύμα , τηλέφωνο , δίδακτρα του παιδιού της τι από όλα αυτά; Παλεύει αγωνίζεται με αξιοπρέπεια , δεν σκύβει το κεφάλι δεν παρακαλά για βοήθεια. Καθηγήτρια σχολής μπαλέτου , εδώ και ένα χρόνο λουκέτο στην επιχείρησή της, μεγαλώνει μόνη το γιό της, με προβλήματα υγείας το παιδί… Με δάκρυα στα μάτια ψελλίζει εγώ δεν θέλω να ζω νε επιδοματική πολιτική, την δουλεία μου ζητάω , τη ζωή μου παλεύω να κρατήσω. Το κερασάκι στην τούρτα που με οδήγησε να γράψω αυτό το κείμενο… Μητέρα δύο παιδιών , ζει με λάμπα πετρελαίου, μαγειρεύει στα παιδιά της πατάτες τηγανιτές ή μακαρόνια στην ξυλόσομπα και ζεσταίνει νερό σε κατσαρόλες για να κάνει τα παιδιά της μπάνιο. Γιατί εκείνα τα μεροκάματα που έκανε σε ταβέρνα τώρα πια κόπηκαν και αυτά.
Ίσως αυτά που γραφώ σε κάποιους να φανούν λόγια απλά , ίσως ακόμα –ακόμα να μην γίνουν πιστευτά. Κι όμως είναι η πραγματικότητα για μια κοινωνία που αιμορραγεί, για την ζωή που παραπαίει… Τελικά έτσι όπως η ζωή μας διαμορφώνεται δύο θεριά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το ένα τον covid-19 και το άλλο τη φτώχεια που χαιρέκακα το μάτι μας κλείνει και ειρωνικά μας κοιτά.
Μην ρωτήσει κανείς τι κάνει το κράτος , γιατί τότε θα απαντήσω πως πολλές φορές το κράτος είμαστε εμείς. Αν πραγματικά θέλουμε η ζωή μας να κάνει επανεκκίνηση οφείλουμε το χέρι να απλώσουμε και να βοηθήσουμε χωρίς καν να γίνει αισθητή η παρουσία μας. Έχουμε τη δύναμη , θέληση χρειάζεται να γυρίσουμε τη ρόδα της ζωής !
Από την πανδημία του covid-19 στην πανδημία της φτώχειας ! Γράφει η Ευτυχία Λαμπροπούλου
