Δεν θα μπορούσα το παρακάτω περιστατικό να μην το μοιραστώ μαζί σας.
Δίνοντας τα τελευταία γάλατα από την αποθήκη του Φωτεινού Αστεριού σε μια άνεργη μητέρα δύο παιδιών.
Καθώς λοιπόν της έδινα τη σακούλα με τα πράγματα έσκυψε και μου φίλησε το χέρι λέγοντας μου «να ξέρατε πόσο πολύτιμη είναι η σακούλα αυτή για την οικογένειά μου».
Εκείνη την ώρα ένιωσα ρίγος, απότομα τράβηξα το χέρι μου και της είπα «δεν κάνω τίποτα άλλο πέρα από το αυτονόητο για μένα».
Τότε ορθά κοφτά μου απάντησε «μακάρι τα αυτονόητα να μην ήταν ζητούμενα. Γιατί εκείνοι που μου συμπαραστέκονται είστε εσείς εδώ οι εθελοντές στο Φωτεινό Αστέρι».
Η απάντηση είναι μια αν δεν ήσασταν όλοι εσείς που προσφέρετε από το υστέρημα μας με περίσσια αγάπη τότε δεν θα υφίστατο το Φωτεινό Αστέρι. Το δικό σας χέρι φίλησε η νέα μητέρα που προσπαθεί να κρατήσει όρθια την οικογένειά της, όχι το δικό μου. Γιατί το λίγο όταν πολλαπλασιάζεται γίνεται πολύ.
